அப்பல்லோ மருத்துவமனையில் எனது அனுபவங்கள்

அடையாறிலிருந்து ஓர் ஆட்டோவில் ஏறி அமர்ந்தோம்.அப்பல்லோ மருத்துவமனைக்குச் சென்று விபரங்களைப் பதிந்தோம்.புற்றுநோய்ப் பிரிவில் அவ்வளவாகக் கூட்டமில்லை.அரை மணி நேரத்தில் ஜூனியர் டாக்டரைப் பார்த்தோம்.மீண்டும் ஒரு எஃப்.என்.ஏ.சி.டெஸ்ட் எடுக்க வேண்டும்.பிரிசிசன் சென்டரில் எடுக்கப்பட்டதை இந்த மருத்துவமனையில் ஏற்றுக் கொள்ளமுடியாது.இங்கேயே எடுக்க வேண்டும் என்றார்.எங்களுக்கு வேறு வழி புலப்படவில்லை.சரிதான்.பிரிசிசன் சென்டரில் எடுத்ததைவிட இங்கே நவீனமுறையில் எடுப்பார்களோ.எதுவாயினும் ஓகே!சரி சார்.எடுக்கிறோம் என்றோம்.அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் எஃப்.என்.ஏ.சி.டெஸ்ட் எடுத்தாகிவிட்டது.நவீனமுறையுமில்லை.ஒரு புடலங்காயுமில்லை.பிரிசிசன் சென்டரில் எடுத்த மாதிரி தான்.போய்விட்டு மூன்று நாட்கள் கழித்து மீண்டும் வாங்க.அதற்குள் ரிசல்ட் ரெடியாகிவிடும் என்றார்.வீட்டுக்குத் திரும்பினோம்.திரும்பும் வழியிலெல்லாம் பயங்கரமான சிந்தனை.
கண்ணக் கட்டிக் கொண்டு ரோட்டில் நடந்து சென்றால் எதிலாவது மோதிவிடுவோமோ கால் தடுக்கிவிழுந்துவிடுவோமோ என்ற பயத்துடன் நடப்பது மாதிரி ஓர் உணர்வு. மனது அலை பாய்ந்தது.எதையோ இழந்துவிட்டமாதிரி தோன்றியது.ஆடிமாதக் காற்றில் ஆட்டம் போடும் மரம் மாதிரி.....ஐயையோ!காற்றின் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் வேரோடு சாய்வது போல் நானும்
சாய்ந்துவிடுவேனோ?
என் கணவரைப் பார்த்தேன்.எனது எண்ணஓட்டங்களை அவர் புரிந்துகொள்வது போல ஆண்டவனால் கூடப் புரிந்துகொள்ளமுடியாது.
"என்ன.மனம் அலை பாய்கிறதா?ஒரு பிடிக்குள் அடங்க மறுக்கிறதா?"
ஆமென்று தலையசைத்தேன்.இதோ பாரு.நோய் என்னமோ வந்துவிட்டது.சிகிச்சை எடுத்தாகவேண்டும்.நல்ல ஆஸ்பத்திரியில் நல்ல டாக்டரிடம் நாம் விரும்பும்
வகையில் அந்தசிகிச்சை அமைய வேண்டும்.அதற்காகத் தான் கொஞ்சம் அலையவேண்டியிருக்கிறது.ஒண்ணும் கவலைப் படாதே.
இன்னும் மூன்று நாட்கள் தானே."என்றார்.
மூன்று நாட்கள் கழித்து மீண்டும் அப்பல்லோவிற்குப் படையெடுத்தோம். லேப்பில் ரிசல்ட்டைப் பெற்றுக்
கொண்டோம்.இந்தமுறை ஜூனியர் டாக்டர் இல்லை.
நேரடியாகப் பெரிய டாக்டர்.
இவரைப் பற்றி சமீபத்தில் தினமலர் நாழிதழில் ஏற்கனவே வெளியாகியிருந்த கட்டுரையைப் படித்திருந்தோம்.மிகவும் புகழ்பெற்ற டாக்டர்.அமெரிக்காவில் 23 ஆண்டுகள் இதே துறையில் பணியாற்றிவிட்டு இந்தியாவிற்குத் திரும்பி தற்போது இங்கு பணியாற்றுகிறார்.பெயர் ரமேஷ் சென்னாகட்டா.
கொண்டுசென்ற மருத்துவஜாதகங்களை ஒரே நிமிடத்தில் ஆராய்ந்தார்.
"உங்களுக்கு கேன்சர் மூணாவதுஸ்டேஜ்.(அதாந்தெரியுமே!)உடனடியாக ஆபரேஷன் செய்ய வேண்டும்.எனது முடிவை எழுதித் தருகிறேன். அடுத்த அறையில் சர்ஜன் இருக்கிறார்.அவரிடம் சென்று சர்ஜரிக்கான அப்பயிண்ட்மெண்ட் வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்றார்.

நான் சிரித்தேன்.

"என்ன சிரிக்கிறீர்கள்.வெரி கரேஜியஸ் வுமன் இண்டீட்!"என்றார் டாக்டர்.
ஒண்ணுமில்லே டாக்டர்.என் மனசுக்கு சிரிக்கணும் போலிருந்திச்சி.சிரிச்சேன்.
தப்புன்னா....சாரி கேட்டுக்கிறேன்."
"நோ நதிங் சீரியஸ் பிளீஸ்."என்றார் டாக்டர்.
"டாக்டர்.உங்க கிட்டெ ஒன்னு கேக்கலாமா?"
எஸ்.. என்பது போல் புருவத்தை உயர்த்திக்கொண்டே என்னைப் பார்த்தார்.
எனக்குக் கேன்சர் மூணாவது ஸ் டேஜ் என்றும்,ஆபரேஷன் தான் செய்ய வேண்டும் என்றும் பல டாக்டர்கள் கூறிவிட்டார்கள்.அதையேதான் நீங்களும் கூறுகிறீர்கள்.
இதைக்கேட்பதற்கா இங்கு வந்தேன்?"

"உங்கள் கேள்வி எனக்குப் புரியவில்லை."
"ஏன் சார்.கேட்கிறேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க.நீங்க ஒரு கேன்சர் ஸ்பெஷலிஸ்ட்.அமெரிக்காவிலெல்லாம் டாக்டராக வேலை(!)பார்த்திருக்கிறீங்க.ஆபரேஷன் இல்லாமல் வேறு எந்த சிகிச்சையும்இதற்குக் கிடையாதா?"
நோ மேடம்.மூன்றாவது ஸ்டேஜுக்கெல்லாம் சர்ஜரி தான் ஒரே வழி.
சொல்லிக்கொண்டே ஃபைலை மூடி எங்கள் பக்கம் நகர்த்தினார்.
ரொம்ப தேங்ஸ் டாக்டர்.என்று சொல்லிவீட்டு வெளியே வந்தோம்.
பின் அவரது ஆலோசனையின் படி சர்ஜனைப் பார்த்து விடுவோம்.
என்னதான் சொல்கிறார் என்று பார்ப்போம் என முடிவு செய்தோம்.
அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் சர்ஜன் ரூமில் இருந்தோம்.
அவர் பெயர் டாக்டர் ஹேமந்த் ராஜ்.சென்னை ,தில்லி,ஹைதராபாத் என்று ஓடிக்கொண்டிருப்பவராம்.ரொம்ப பிஸியான டாக்டராம்.நர்ஸ் சொன்னார்.
நான் நர்சிடம் கேட்டேன். எப்படி ஆபரேஷனுக்காகக் கட்டுகின்ற பணத்தையெல்லாம் பிளேனில் போகும் போது தான் எண்ணிக்கொண்டு போவாரோ!அப்போது தான் நேரம் கிடைக்குமோ!!
நர்ஸ் ஒரு மாதிரியாக என்னைப் பார்த்தார்.

டாக்டர் ஹேமந்த் ராஜைப் பார்த்தோம்.

அவரது வசனம் இதோ!
ஓகே மேடம்.உங்களுக்கு கேன்சர் மூன்றாவ்து ஸ்டேஜ் .சர்ஜரிக்கு ரெகமண்ட் செய்யப்பட்டிருக்கிறீர்கள்.இன்னும் இரண்டு வாரங்களுக்கு நோ டைம்.நீங்கள் சரி என்றால் இருபது நாட்கள் கழித்து ஒரு தேதி ஃபிக்ஸ் செய்கிறேன்.அல்லது உடனே சர்ஜரி செய்ய வேண்டுமென்றால் வருகிற புதன் கிழமை ஒரு அப்பாயிண்ட்மெண்ட் கேன்சல் ஆகியிருக்கிறது.அன்றைக்கு வைத்துக் கொள்ளலாம்.பட் ஒன் திங்.அதற்கு இன்றே நீங்கள் பணம் கட்டியாக வேண்டும்.ரைட்?
எவ்வளவு டாக்டர்?
ஜஸ்ட் ஃபிஃப்டி தவுசன்ட் ருபீஸ்!
சரி.அதற்கப்புறம்?
யு மீன் நெக்ஸ்ட் ?
யெஸ்.
அதற்குப் பின் சர்ஜரி ரிசல்ட்டைப் பார்த்துவிட்டு ரேடியேஷன் கொடுக்க வேண்டும்.
அதுவும் நீங்க கொடுப்பீர்களா டாக்டர்.
நோ நோ.அதற்கு வேறு டாக்டர்.
அதற்கு எவ்வளவு சார் பீஸ்?
டாக்டர் ஹேமந்த் ராஜுக்கு முழு நம்பிக்கை வந்து விட்டது.சரி தான். பார்ட்டி
பசையான ஆள்தான்.விட்றக் கூடாது என்று நினைத்தாரோ என்னமோ
மடமடவன்று சொல்லத் தொடங்கினார்.
"முதல் கட்டமாக எனது ஃபீஸ் மட்டும் ஐம்பதாயிரம்.ஹாஸ்பிடல் சார்ஜ்,இன் பேஷண்ட் பெட் சார்ஜ்,நர்சிங்,இன்ஸ்ட்ருமெண்ட்
,ஆபரேஷன் தியேட்டர் ரெண்ட்,மெடிசின் எல்லாம் சேர்த்து அனதர் ஃபிஃப்டி
தவுசண்ட்,பிறகு ரேடியேசன் அனதர் ஃபிப்டி,ரேடியேசன் டாக்டருக்கு....
அது பிறகு கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.
சரி டாக்டர்.பின் எதற்காக டாக்டர் ரமேஷ் சென்னாகட்டாவைப்

பார்த்தோம்?
ஓ.அவர் ஆன்காலஜிஸ்ட் எம்டி.சர்ஜரி,ரேடியேஷன் எல்லாம் முடிந்தபின்
கீமோ மருத்துவ சிகிச்சை கொடுப்பார்.
சரி டாக்டர்.நீங்க சொன்னபடியே வரிசையாக சிகிச்சை தரப்படுமா?
மே பி.இதெல்லாம் நாங்க ஒரு டீமா இருந்து டிஸ்கஸ் செய்து சிகிச்சை தருவோம்
ஓரிரு விநாடி கழிந்தது.
ஏன் டாக்டர்.பிரெஸ்ட்டை எடுத்த பிறகு பாத்தா அசிங்கமா இருக்குமே?
டோண்ட் ஒர்ரி.ஆர்டிபிசியல் பிரெஸ்ட் பிரா பல ரேஞ்சுக்கு வந்திருக்கு.உங்க வசதிக்கு ஏற்ற மாதிரி வாங்கி தினமும் போட்டுக்
கொள்ளலாம்.
எனி கொஸ்டின்ஸ் ஃபர்தர்?
இல்லைடாக்டர்.
தென் இன்னிக்கே ஃபீஸ் கட்டிவிடுங்க.என்று கூறிக் கொண்டே
ஃபைலைக் கையில் கொடுத்தார்.

வீட்டுக்குச் சென்று முடிவெடுத்தபின் தெரிவிப்பதாகச் சொல்லிவிட்டு
வெளியே வந்தோம்.
எனக்கு ஒருவிஷயம் புரிய மாட்டேன் என்கிறது.
இந்த டாக்டர்கள் எல்லாருமே(வேணுமென்றால் பெரும்பாலானவர்கள் என்று வாசித்துக் கொள்ளுங்கள்.) ஏன்ஒரே முறையைக் கையாளுகிறார்கள்?
என்ன ஸ்டேஜாகத் தான் இருக்கட்டுமே!ஏன் மாற்றி யோசிப்பதில்லை?
மருந்து மாத்திரைகள் எவ்வளவோ இருக்குமே.வேறு சிகிச்சை வழிமுறைகள்
இருக்குமே.அதில் ஆரம்பிக்கிறது.இப்படி எடுத்த எடுப்பிலேயே ஆபரேஷன்
என்று ஆரம்பித்தால் எப்படி?
ஒரு பெண்ணின் மார்பகத்தை அறுத்து ஆபரேஷன் செய்து அகற்றுவது
என்பது என்ன அவ்வளவு சுலபமா?என்னதான் சேலையால்
மூடி மறைத்தாலும் கொஞ்சம் உற்றுநோக்கினாலே தெரியுமே!
இவளுக்கென்ன நெஞ்சுக்கூடு ஒரு மாதிரியாத் தெரியுதேன்னு!!
மற்ற உடல் உறுப்புகள் போல் இதை ஒப்பிட இயலாதே.கருப்பை,பித்தப்பை,கல்லீரல் இதெல்லாம் முற்றிலும் உடம்புக்குள்ளே இருப்பது.இவைகளை ஆபரேஷன் செய்து அகற்றி விட்டாலும் வெளியே
கொஞ்சமும் வித்தியாசம் தெரியாது.அது மட்டுமல்ல.இந்த உறுப்புகளை
இழந்த பெண்களின் எண்ணிக்கையும் சமூகத்தில் அதிகம்.
ஆனால்.... ஆனால்.....
ஒரு நபர் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்,அதுவும் ஒரு பெண் மார்பகப் புற்றுநோயால் பாதிக்கப் பட்டவர் என்பதை இந்தக்
கேடு கெட்ட சமுதாயம் எப்படி நோக்குகிறது என்பது குறித்து யாராவது
சிந்தித்திருக்கிறார்களா?

ஓ என்று அழ வேண்டும் போல் இருந்தது.