ஒரு நீண்ட விளக்கம்

பின்னூட்டமிட்ட உறவுகளுக்கு நன்றி.கேள்விக்குறிகளாக முகமிட்டுக்கொண்ட ஒருவர் டாக்டரிடம் நான் நடந்து கொண்டவிதத்தைப் பற்றிக் கண்டித்திருக்கிறார்.
தெகா அவர்கள் அதற்குப் பொருத்தமான பதிலும் கொடுத்திருக்கிறார்.
நான் யாரையும் விட உயர்ந்தளுமல்ல.யாரையும் விடத் தாழ்ந்தவளுமல்ல.என்னைப் பொருத்தவரையில் அனைவரும் சமமே.

நோயுற்று இருக்கும் ஒரு மாட்டை மாட்டு டாக்டரிடம் கூட்டிப் போனாலும்,மாடு வழக்கத்திற்கு மாறாக என்ன செய்யுது என்னென்ன கொடுத்தீங்க சாணம் எப்படிப் போட்டுச்சு,என்பதையெல்லாம் நம்மிடம் கேட்டுவிட்டுப் பிறகு வைத்தியம் பார்க்க ஆரம்பிப்பார்.

நான் மனுஷி.நாலு வார்த்தை பேசத் தெரிந்தவள்.நோய் வந்ததினால் டாக்டரை அணுகி என்ன சிகிச்சை பார்க்க்கலாம் என்று கேட்கிறோம்.அவர் விசாரிக்கிறார். நாமும் பதில் சொல்கிறோம்.இதில் என்ன பாசாங்கு வேண்டிக் கிடக்கிறது?பதிலே சொல்லாமல் சிகிச்சை கொடுத்துவிட முடியுமா?எவ்வளவு பெரிய டாக்டரானாலும் கேள்விகள் கேட்பேன்.என் சந்தேகங்கள் தீரும் வரை கேட்டுக்கொண்டே இருப்பேன்.என் சந்தேகங்களுக்கு டாக்டர் சரியான பதில் கொடுக்கவில்லை என்றால் அவருக்குத் தெரியவில்லை என்று தானே அர்த்தம்?

டாக்டரென்ன,அந்த எமனே உயிரை எடுக்க வந்தாலும் கேள்விகள் கேட்பேன்

"அவர் சொன்னார் இவர் சொன்னார் என்று எண்ணித் தடுமாற்றம் அடைய வேண்டாம்.எவர் சொன்ன சொல்லானாலும் ஏன் எதற்காகச் சொன்னார் என்று தீர விசாரித்துத் தெரிந்துகொள்ளுங்கள்"என்று சாக்ரடீஸ் சொன்னது எதற்கு?

நான் கதை எழுதவில்லை.என் வாழ்வில் எனக்கு ஏற்பட்டுள்ள நோய்கள் பற்றியும்,அவைகளை நான் எதிர்கொண்ட/கொள்கிற முறைகளைப் பற்றியும் தான் எழுதி வருகிறேன்.மற்ற நாளிதழ்களில் வருகிற மாதிரி "கிசு கிசு"என்றோ பட்டும் படாமலோ யார் என்பதைச் சொல்லாமலோ எழுதவில்லை.பக்காவாகப் பெயர்களைப் போட்டுத்தான் எழுதியிருக்கிறேன். இந்நோயைப் பொறுத்த மட்டில் யாருக்கு எப்படியோ எனக்கு வாழ்வா சாவா என்பதியே மையமாக வைத்துப் போராடிக்கொண்டிருக்கிறேன்.எனக்கு வலிக்கிறது என்பதோடு முடிந்து விடுகிறதா பிரச்சனை?இந்த வலி கணந்தோறும் வலித்துக் கொண்டே இருக்கும் சார்!வெளியே சொல்ல முடியாது.விவரிக்கவும் முடியாது.ஒரு நேரத்துக்கு ஒருமாதிரி இருக்கும் கொஞ்சநேரம் கழித்து வேறு மாதிரி வலிக்கும்.திடீரென்று உடம்பு உஷ்ணமாகி விடும்.அதற்காக அப்படியே விட்டு விட முடியுமா?மார்பகப் புற்றுநோயின் விளைவுகள்,கொடுமைகள் சிகிச்சை முறைகளினால் ஏற்படும் கொடுமையான பாதிப்புகள் ஆகியவகளைப் பற்றி எத்தனை பேர் எழுதியிருக்கிறார்கள்?ஆண்களோ பெண்களோ எத்தனை பேருக்கு இது குறித்தான விழிப்புணர்ச்சி ஏற்பட்டிருக்கிறது?

என் எழுத்துக்களுக்கு எனது மருத்துவ ரிக்கார்டுகளே ஆதாரம்.என் எழுத்தில் கற்பனை சுத்தமாகக் கிடையாது.வார்த்தை அலங்காரம் கிடையாது.பாராட்ட வேண்டுமா?பாராட்டியிருப்பேன்.கண்டிக்க வேண்டுமா?கண்டித்திருப்பேன்.உதவி கேட்டு வந்தவர்களுக்கெல்லாம் இல்லை என்று சொல்லவேமாட்டேன்.முடிந்த வரை உதவுவேன்.மனசாற உதவுவேன்.எங்களால் உதவி பெற்றுப் படித்தவர்களும் சரி வேலை பார்ப்பவர்களும் சரி ஏராளம்.எங்கெங்கேயோ கேட்டும் கிடெக்கல்லேம்மா ஒங்களெ நம்பி வந்திருக்கோம்.உதவி பண்ணுங்கம்மா என்று கை ஏந்தியவர்களை இதுநாள்வரைக்கும் ஏமாறவிட்டதில்லை. வருத்தத்துடன் வந்தவர்கள்
சந்தோஷத்துடன் தான் திரும்பிச் சென்றிருக்கிறார்கள்.
அட!கையில் இருந்தும் அடுத்தவர்களுக்கு உதவ மனசில்லை என்றால் மனிதப்பிறவி எடுதததற்கு என்ன தான் அர்த்தம்?
அதுக்குப் பதிலா செத்துப் போகலாம்.
எங்கும் எதிலும் மிச்சம் மீதி என்பதே இல்லை.
இப்படித்தான் இது வரையிலும் வாழ்ந்திருக்கிறேன்.

ஆனால் யாரையும் திட்டியதில்லை.வைததில்லை.நகைச்சுவைபிடிக்கும்.மதன் ஜோக்ஸை ரசிப்பேன்.ஆனால் நகைச்சுவையே வாழ்க்கை ஆகி விடாது.அது தயிர் சோறுக்கு ஊறுகாய் மாதிரி.அளவோடு தான் இருக்கும்.

இன்னும் இருக்கிறது சார்.முடிந்த வரை தினமும் எழுதுகிறேன்.இரண்டு மூன்று மாதம் பொறுங்கள்.இன்றைய தேதி வரை வந்து விடுவேன்.அப்புறம் தெரிவியுங்கள் உங்கள் விமரிசனங்களை.அதற்கும் பதில் சொல்வேன்.(தேவைப்பட்டால்)

எனக்கு ஆங்கிலம் தெரியாது.என் கணவர் உதவியால் உங்கள் விமர்சனத்தைத் தெரிந்துகொண்டேன்.அது சரி.உங்களுக்குத் தமிழ் தெரியாதா?நீங்கள் தமிழ் தானே.ஆங்கிலம் கற்றுக்கொண்ட அளவிற்கு நாகரிகத்துடன் எழுதவும் கொஞ்சம் கற்க முயற்சித்திருக்கலாமே!

ம்....எங்கோ ஆரம்பித்து எதிலோ முடிகிறது.எப்படியாகிலும் தங்களின் வருகைக்கு நன்றி.


இலவசக் கொத்தனார் அவர்களே.நீங்கள் கூறுவதை ஒப்புக்கொள்கிறேன். ஆனால் நான் ஒரு சராசரி மனுஷி தானே.8ஆங் கிளாஸ் தான் படித்திருக்கிறேன்.திருமணமாகி பிறந்த வீட்டை விட்டு வெளியே வந்த
பிறகுதானே வெளி உலகம்னா என்ன என்று தெரிந்தது?

மார்பகத்தை எடுத்து விட்டால் என்ன ஆவேனோ மற்றவர்கள் முன் எப்படி நடமாடுவது அக்கம்பக்கத்திலுள்ளோர் எப்படி நம்மிடம் பழகுவார்கள் சொந்தக் காரர்கள் என்னென்ன நினைப்பார்கள்பெண்பிள்ளைகளைக் கல்யாணம் செய்து கொடுத்த இடத்திலும் மாப்பிள்ளைகளும் என்னென்ன நினைப்பார்களோ.ஆத்தாவுக்கு வந்தது மகள்களுக்கும் வராதுன்னு என்ன நிச்சயம்னுட்டு சம்பந்தி வீட்டுக்காரர்கள் ஏதேனும் பேச ஆரம்பித்து விட்டால் அதனால் மகள்களின் வாழ்க்கை பாதிக்கப் படுமே?இப்படித் தான் குழம்பினேன்.

உற்றமும் சுற்றமும் இந்நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களிடம்
எப்படி அணுகுகிறார்கள் என்பது குறித்துப் பின் வரும் வாரங்களில் எழுதுவேன்.அதையும் படித்தபின் மீண்டும் இக்கேள்விக்கான விடைகளை
எல்லோரும் தேடுவோம்.

"புத்தி கெட்ட தேசம் பொடி வச்சிப் பேசும்"னு வைரமுத்து சும்மாவா எழுதினாரு?

2003 ஆகஸ்டில் இந்தநோய் கண்டுபிடிக்கப் பட்டபிறகு இதே மாதிரி எண்ணங்கள் மாறி மாறி வந்து ரொம்பத்தான் குழம்பி விட்டேன்.இன்றைக்கும் குழம்பிக்கொண்டுதான் இருக்கிறேன்.அப்பவே அறுத்து எறிந்திருந்தால் வேதனைகள் குறைந்திருக்குமோ,சிகிச்சை முறைகள் மாறியிருக்குமோ என்று ஒரு நேரம் நினைக்கிறேன்.ஆனால் ரேடியேஷன்,கீமோ சிகிசைகளுக்காக மருத்துவமனைக்கு வரும் மார்பகத்தை இழந்த பெண்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் ஒருவேளைஇம்மாதிரி இழப்பிலிருந்து நான் தப்பித்துவிட்டேனோ நம்ம பரவாயில்லையோ அப்பாடா சரியான முடிவைத்தான் எடுத்திருக்கிறேன் என்று மனதை ஆசுவாசப்படுத்திகொள்கிறேன்.நான் அப்போது எடுத்த முடிவு சரியா தவறா என்று இன்றைக்கும் என்னால் சொல்லமுடியவில்லை.

அனைத்திற்கும் காலம் பதில் சொல்லும்.